----------------------------------------
Poniżej wklejam część swojego posta z temat Hell Game, który zahacza swoją treścią o temat tego wątku. Jak zwykle zapraszam do pisania
Cytat Raleena:
Albo powinniśmy przyjąć, że i gry wojenne są złe bo uczą zabijania -
Tu się możesz zdziwić ale w pewnym sensie uczą lekkiego podejścia do życia. Jeśli mają symulować wojnę, a gracz wciela się w wodza co wysyła żołnierzy na poszczególne linie to chyba tego uczą. Że życie ludzi to tylko punkty siły etc... Cytując Himmlera: "Że nie interesuje go ile ludzi padnie przy kopaniu rowów przeciwczołgowych tylko interesuje go czy rów jest ukończony na czas"... Swoją drogą za żadne skarby jak bym musiał na swoje nieszczęście jechać na front nie chciał bym walczyć pod dowództwem jakiegoś generała co gra w gry wojenne. Bo dla niego bataliony to by były jedynie oddziały, które tak namiętnie przesuwał po planszach i skreślał im punkty siły....
Swoją czasem jak we Wrześniu (kiedy to Polacy nie chcieli wojny) czasem wysyłanie ludzi na śmierć jest nieuniknione dla wyższego celu jakim jest obrona ojczyzny... I są to decyzje tragiczne w skutkach, kiedy wiesz, że musisz posłać swoich ludzi na śmierć bo trzeba bronić Polski.
Ciekawą dyskusją był temat o wprowadzeniu zwierząt do gier B-35. Dyskusja miała miejsce na TiSie. Pamiętam, że zasada nie przeszła bo część osób stwierdziła, że wysyłanie zwierząt na śmierć to nie jest zbyt przyjemna sprawa (!) I ja się z tym zgadzam. Okazało się, że u części osób rodzi się współczucie przy skreślaniu punktów siły w takich jednostkach. Okazało się, że dla części osób gra wojenna to nie jest tylko coś w formacie szachów, to znacznie więcej, że jesteśmy świadomi tego że w grze w której walczymy na żetony sterujemy tak naprawdę czymś więcej. Może jest to jakiś ładunek historyczny? A może rzeczywiście w chwili kiedy zasiadamy do gier tworzy się jakaś szczególna aura kiedy wszystkie te wydarzenia stają przed nami i są bardziej namacalne niż np. na lekcji historii? Ale to chyba dobrze...
