Tymczasem Stary Fryc wiecznie żywy

[Karel W.F.M. Doorman]

https://www.rp.pl/plus-minus/art6287741 ... -z-diablem

[Mirek1939]

Pomimo pogardy jaką odczuwa się do jego osoby nie można odmówić mu talentów i przydatnych u rządzącego cech. Mnie najbardziej podobało się jego przedstawienie w tej powieści:
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/138109/ ... ugusta-iii

za­mknął się w ci­chej po­gar­dzie wo­bec lu­dzi.''

O tym jaką jowialną i towarzyską osobą był Fryderyk dobrze świadczy pewne zdarzenie z udziałem fiksującego Jerzego III:

Pewnego dnia, podczas przejażdżki po zamkowym parku, król [Jerzy III]nagle wstał, uniósł ręce do nieba i krzyknął „Stój!”, po czym podszedł do pobliskiego dębu i uścisnął mu gałąź, tak, jakby witał się z kimś znajomym. Rozmawiał z drzewem przez dłuższą chwilę, gdy jego służący zapytał, czy się dobrze czuje. „Oczywiście!” – odpowiedział król – „A teraz mi nie przeszkadzaj. Rozmawiam przecież z królem Prus!”

[Darth Stalin]

Cóż, fryderycjańska jowialność i towarzyskość chyba najlepiej przejawia się w tych konwersacjach (aczkolwiek mających miejsce w różnym czasie):
- "Hunde! Wollt ihr ewig leben!?"
- "Czy Wasza Królewska Mość sam jeden chce szarżować na te baterie?"