SCENARIUSZ I
Rosjanie popełnili spory błąd taktyczny, gdyż ustalili, że zatrzymają Niemców na linii frontu. owszem, wszyscy zginą, ale i Niemcy się wykrwawią, a w tym czasie do Charkowa dojadą korpusy pancerne z Biełgorodu. Ku ich zdziwieniu, Niemcy bardzo łatwo otaczali niewielkie punkty oporu (mnogość żetonów, niemieckie jednostki są podzielone na bataliony, a nawet kompanie (czołgi), podczas gdy sowieckie jednostki pancerne to jeden żeton brygady), a otoczony oddział nie może się wycofać. Zatem otrzymuje obrażenia. Stracili swoją szansę, gdyż w pierwszym etapie Niemcy właściwie nie mogą się poruszać.
Ustaliliśmy, że lepszą taktyką byłoby zostawić minimalne siły opóźniające, a resztę wycofać do Charkowa, zaminować drogi, wysadzić mosty i generalnie zrobić co się da, by realnie opóźnić SS.
Niestety, ku ich przerażeniu już 3 dnia gry front się rozleciał i Leibstandarte wraz z 11 Dywizją Pancerną pomknęły na pełnym gazie do Charkowa, gdzie stacjonowała jedna czy dwie dywizje strzeleckie, niezdolne oczywiście do zatrzymanie niemalże w pełni sprawnej dywizji SS oraz nieco bardziej zmęczonej DPanc.
Das Reich zajęła się oczyszczaniem tyłów, Totenkopf z kolei zdobyła Wjałki, by otrzymać posiłki w postaci 320 DP. Kiedy to się stało, to Sowieci zgodzili się na honorową kapitulację
SCENARIUSZ 2
Teoretycznie Niemcy byli pewni łatwego zwycięstwa. Już od początku mieli prawie okrążony Charków, doskonałe pozycje wyjściowe i mnóstwo sił. I faktycznie, już w pierwszym etapie zaczęli masakrować Rosjan, w drugim ich wykończyli, w trzecim praktycznie wkroczyli do miasta.
Ale ku ich zdumieniu drugiego dnia sprawy zaczęły się sypać. 11 Dywizja na południu nie dość, że nie sforsowała rzeki, nie zdobyła miasta, to w dodatku została okrążona i rozbita. Das Reich również upojona zwycięskim marszem do Charkowa postanowiła od tyłu podjechać czołgami i brawurową szarżą zadać cios w plecy i w ten sposób zniszczyć artylerię... co za tym idzie zdobyć miasto. Ku jej zdumieniu, czołgi zostały otoczone przez kawalerię, trochę p-panców i saperów. W efekcie - rozbite.
Totenkopf na północy powstrzymywał posiłki nadciągające do Charkowa. Radził sobie dobrze, ale również zaczął się mocno męczyć, a jego siły topniały.
Jednak po zdobyciu Charkowa została zastąpiony potężną i świeżą dywizją Grossdeutschland, która przesądziła o zwycięstwie. Sowieci widząc białe hełmy na wrogich czołgach masowo oddawali się do niewoli...
Podsumowując, scenariusz pierwszy jest bardzo efektowny. Niemcy mogą zrobić błyskotliwy rajd, a Rosjanie z kolei bawić w partyzantów. Jednak w mojej opinii raczej to oni mają trudniejsze zadanie. Z kolei już dwójka została dużo bardziej zrównoważona, a i ciekawsza, gdyż szala zwycięstwa bywała różna.
Oczywiście, dwie gry to za mało, by dogłębnie zbadać rozgrywkę, ale nie mam możliwości rozegrania więcej partii.
Dużo zależy od rzutów... Batalion rozpoznawczy z Das Reich wpadł od tyłu do miasta i za pomocą serii perfekcyjnych rzutów w ciągu dwóch etapów unicestwił prawie całą sowiecką artylerię. Teoretycznie to nie powinno mieć miejsca, bo to mała i słaba jednostka, w dodatku walcząc w mieście dysponuje 1/2 siły, ale wyszło jak wyszło.
Rzeczywiście, żetony były ładne w tej grze, w starym stylu, ale jak ostatnio słyszałem różne opinie, to sporo graczy woli jak nie ma kolorowych ikonek.
