Morning Star, Midnight Sun (Jeffrey Cox, Osprey Publishing)

[Karel W.F.M. Doorman]

Zacząłem czytać niejako od środka. Bitwa u Przylądka Esperance, 11-12 października 1942, wybrzeża Guadalcanalu. Druga z nocnych bitew na wodach Slotu. Kapitalny opis działań. Czyta się to bardzo dobrze. Nowe rzeczy, których nie znałem. Np. facet zwraca uwagę na japoński sposób "ochrony" sił transportowych. Pokazuje amerykańskie błędy w dowodzeniu. Kapitalna książka.

[Piegziu]

To ciekawe, bo w "światku anglojęzycznym", zwłaszcza wśród znawców tematu na forum Combined Fleet (autorzy innych książek, zasłużeni badacze), książki Coxa mają niewyobrażalnie złą reputację.

Przyznam szczerze, że nigdy nie miałem czasu żeby je przeczytać od deski do deski. Podobno błędów i wymyślonych przez autora rzeczy jest tyle, że poleca się częściej starsze prace lub Ospreye. Pojawiają się też otwarte oskarżenia o plagiat.

Przykładowa opinia:

If Jeffrey Cox' Trilogy wasn't, overall, so badly researched and poorly written, I could lay on a pretty good case for plagiarism, considering his final volume, Blazing Star, Setting Sun.

Typically I'm a pretty forgiving guy but I have no reservations calling out Jeffrey Cox' books as garbage. Don't waste your money.

[Karel W.F.M. Doorman]

To ciekawe, bo w "światku anglojęzycznym", zwłaszcza wśród znawców tematu na forum Combined Fleet (autorzy innych książek, zasłużeni badacze), książki Coxa mają niewyobrażalnie złą reputację.

Robię eksperyment. Przeczytałem rozdział o cape Esrance. Teraz przeczytam odpowiedni rozdział z książki niejakiego Michała Piegzika "Guadalcanal".

[Piegziu]

Ewentualna krytyka/zestawienie z moim Gudalcanal nie uratuje wiarygodności Coxa. Tym bardziej jeżeli dopuścił się plagiatu, co do którego nawet Osprey musiał zabrać głos.

[Karel W.F.M. Doorman]

Zrobiłem prosty eksperyment. Porównałem opis bitwy u przylądka Esperance u Ciebie i u Coxa. Wielkich różnic nie ma. Mecenas Cox natomiast fajnie tłumaczy rzeczy, których ty nie tłumaczysz. Np. przyczynę owego poplątanego zwrotu amerykańskiego zespołu na kurs 230 stopniu, czy też jak wyglądało trafianie przez Kinugasę w Boise. To samo dotyczy używanych przez Amerykanów radarów wczesnego ostrzegania, co jeszcze lepiej tłumaczy opisując Savo. Dzięki Coxowi zwróciłem uwagę na rzeczy, na które nie zwracałem uprzednio. Cox nie przepisuje. O rzekomym plagiacie mowa w tomie III, a ja czytam tom I, więc co to ma do rzeczy?

[Lakeman_GJ]

Zrobiłem prosty eksperyment. Porównałem opis bitwy u przylądka Esperance u Ciebie i u Coxa. Wielkich różnic nie ma. Mecenas Cox natomiast fajnie tłumaczy rzeczy, których ty nie tłumaczysz.

A jak ocenisz Coxa w porównaniu do Flisowskiego?

[Karel W.F.M. Doorman]

A jak ocenisz Coxa w porównaniu do Flisowskiego?

Książka Coxa to Flisowski na koksie.
Żart słowny, ale opisujący rzecz.
Książka wspaniale napisana. Może czasem gdzieś wynajdę błąd, ale facet kapitalnie tłumaczy co z czym. Żywy język, dowcip się skrzy.
Flisowski był dziennikarzem, więc pisał jasno i oszczędnie. Cox jest adwokatem, więc pisze dość "rozłożyście".

Oczywiście różnica w dostępie do źródeł i opracowań jest widoczna.

[Karel W.F.M. Doorman]

A jak ocenisz Coxa w porównaniu do Flisowskiego?

Jeszcze jedna ważna rzecz: Cox dość szczegółowo opisuje kampanie powietrzna nad Gadarakanurem. Flisowski w I tomie skupiał się przede wszystkim na wojnie morskiej.
Cox po prostu opisuje kampanię na wszystkich trzech poziomach, sprytnie żonglując tekstem (rozdziały książki są napisane chronologicznie, a nie ziemia - woda - powietrze, albo odwrotnie). Do tego, w razie potrzeby, przenosimy się w różne miejsca na świecie, np. na pokład Yamato Hotel, gdzie admirał Yamamoto Isoroku, pisząc jednocześnie poemat haiku, przyjmuje pułkownika armii proszącego o dostarczenie posiłków i zaopatrzenia na Gadarakanuru.

[Lakeman_GJ]

Jeszcze jedna ważna rzecz: Cox dość szczegółowo opisuje kampanie powietrzna nad Gadarakanurem. Flisowski w I tomie skupiał się przede wszystkim na wojnie morskiej.
Cox po prostu opisuje kampanię na wszystkich trzech poziomach, sprytnie żonglując tekstem (rozdziały książki są napisane chronologicznie, a nie ziemia - woda - powietrze, albo odwrotnie). Do tego, w razie potrzeby, przenosimy się w różne miejsca na świecie, np. na pokład Yamato Hotel, gdzie admirał Yamamoto Isoroku, pisząc jednocześnie poemat haiku, przyjmuje pułkownika armii proszącego o dostarczenie posiłków i zaopatrzenia na Gadarakanuru.

Hm, pojęcie Gadarukanaru oraz "historię", gdzie Yamamoto pisze zamaszyste kanji oraz przyjmuje przedstawiciela armii o osłonę transportu posiłków na wyspę (w przeciwnym razie dowódca - bodajże gen. Hyakutake, dokładnie nie pamiętam - gotów był płynąć transportowcami bez osłony) znam z innej książki, autorstwa Johna Tolanda: "Wschodzące Słońce Schyłek i upadek Cesarstwa Japonii 1936-1945" - dosłownie przedwczoraj czytałem ten fragment.

[Karel W.F.M. Doorman]

Tenże sam przypadek. Chyba końcówka września 1942. Po Bitwie o Grzbiet Edsona. Chodziło dokładnie o osłonę. Hyakutake uparł się na transportowce, Marynarka upierała się na Tokyo Express.

[Karel W.F.M. Doorman]

I tak był postęp, bo pierwotnie Hyakutake usiłował używać barek zwanych mrówkami. Ogólnie obydwie strony się mocno niedoceniały, a potem mocno dziwiły. Bamboo spear tactics nie działała na amerykańskich osadników w obozie wozów drabiniastych u przylądka Lunga, znowu japońscy obserwatorzy na pokładach okrętów lepiej widzieli między wyspami, niż radary typu SC.

[Karel W.F.M. Doorman]

Przeczytałem. Czytam kolejną część o walkach o Guadalcanal od listopada 1942 do marca 1943. Jedyne co irytuje to wstęp. Autor streszcza pierwszy tom, aczkolwiek ukazuje działania w formie skondensowanej. Rozdział o I bitwie morskiej pod Guadalcanalem ( piątek trzynastego), zatytułowany Barfight in the Dark jest kapitalny. Trochę za mało ze strony japońskiej, ale i tak jest fascynująco.