Ponura spuścizna II wojny św. i epoki komunizmu

[Karel W.F.M. Doorman]

Co do zaburzeń lękowych - nie wiem czy kiedyś się nad tym zastanawiałeś - ale mamy coraz gorsze jakościowo jedzenie, choć o ironio go nie brakuje i którym jesteśmy o zgrozo karmieni już od najmłodszych lat. A to ma wpływ na rozwój oraz funkcjonowanie mózgu i ośrodkowego układu nerwowego, układu hormonalnego itp. itd.
Pozdrawiam

Powiem tak: jak ię czyta etykietki to widać, że jemy po to, by mieć cukrzycę/nadciśnienie, by w pewnym wieku leczyć się na cukrzycę i nadciśnienie.
Ja się zorientowałem już wtedy, gdy sobie tę cukrzycę zafundowałem.
Na układ nerwowy na pewno to też wpływa.
Poza tym z wiekiem mam coraz mniejszą, pierwotnie wielką, cierpliwość do ludzi. Ludzie nie umieją się traktować z szacunkiem.

[TKS]

Coz jest już opisany dość dobrze mechanizm pokoleniowego przekazywania patologi... Wiecie - ktoś miał trudne dzieciństwo przez sytuacje w domu potem to często w mniej lub bardziej dosłowny sposób powiela....
Faktem jest ze z II WS wyszliśmy jako społeczeństwo na wskroś wypaczone. Jak ludzie którzy przeżyli II WS wpłynęli na pokolenie powojennego wyżu demograficznego - można się domyślać. Sam fakt ze dopiero wnukowie dowiadują się pewnych rzeczy o dziadkach - których nie wiedzieli o nich dzieci, mówi wiele (O relacji rodzice - dzieci)

Jest tez pedagogika wstydu i ogólny kompleks - kompleks biedy i zacofania który moim zdaniem tkwi szczególnie w ludziach którzy otarli się o ten zachód w latach 70/80.
Jak to sie ma do pokolenia 20..? Moim zdaniem nijak. To możne być pierwsze pokolenie bez tej przyszłości. PRL dla nich do abstrakcja, lat 90 nie znają, wychowują się w czasach niezłej prosperity. I jedynie środki masowego bredzenia zaburzają ich percepcje.

[HoLi]

Co do zaburzeń lękowych - nie wiem czy kiedyś się nad tym zastanawiałeś - ale mamy coraz gorsze jakościowo jedzenie, choć o ironio go nie brakuje i którym jesteśmy o zgrozo karmieni już od najmłodszych lat. A to ma wpływ na rozwój oraz funkcjonowanie mózgu i ośrodkowego układu nerwowego, układu hormonalnego itp. itd.
Pozdrawiam

Powiem tak: jak ię czyta etykietki to widać, że jemy po to, by mieć cukrzycę/nadciśnienie, by w pewnym wieku leczyć się na cukrzycę i nadciśnienie.
Ja się zorientowałem już wtedy, gdy sobie tę cukrzycę zafundowałem.
Na układ nerwowy na pewno to też wpływa.
Poza tym z wiekiem mam coraz mniejszą, pierwotnie wielką, cierpliwość do ludzi. Ludzie nie umieją się traktować z szacunkiem.

Coś w tym jest - nie bez powodu w gronie niektórych naukowców zajmujących się między innymi chorobami mózgu - taki na przykład Alzheimer jest określany "cukrzycą typu 3". Do tego te różne ulepszacze, konserwanty i kto wie co tam jeszcze w tej żywności się znajdzie - i żeby dostać raka też łatwiej. Ale żeby nie odchodzić od tematu - krótko mówiąc gatunek ludzki z biologicznego i nie tylko punktu widzenia coraz bardziej się degeneruje - choć paradoksalnie stoimy na wysokim rozwoju technologicznym, co jest z jednej strony wyczynem a z drugiej produkuje ludzi, którym jeżeli te zdobycze zabrać, to jakby amputować im kończynę czy lobotomię mózgu zrobić. I uważam, że żeby jakkolwiek poradzić sobie z "naleciałościami z przeszłości" i związanymi z tym lękami itp., to trzeba mieć sprawny mózg i organizm, bo ludzie muszą przede wszystkim myśleć - samodzielnie myśleć, bez mediów społecznościowych i ogólnie tego całego szumu jaki nam dzisiaj fundują - bo inaczej będziemy wyciągać błędne wnioski zawsze obarczone tym samym błędem czy błędami naszej przeszłości, bo z tej powinniśmy wyciągać co najwyżej nauki a nie nią żyć.

[Mirek1939]

Rocznik 1984 (he he).
Lata 90 nie były tak traumatyczne bo wtedy były żywe jeszcze wspomnienia i świadecta poprzedniej dekady (czyli lat 80). Panowało uczucie że sytuacja się odwróciła i teraz to barkuje pieniędzy ale towary i dobra są. I że dużo zależy teraz od ciebie samego (inwestowanie w siebie). Upadek przemysłu był dla mnie niejako natruralny na zasadzie: stare odchodzi, przychodzi nowe.
Natomiast II wojna światowa jako rodzaj traumy jest obecna w moim pokoleniu. Nie bezpośrednio ale taka np. ''Lista Schindlera'' czy opowoadania ''dziadków'' (nie moich) były mocnymi doświadczeniami.
Przykładem urazu jest to że kiedy słyszę o Niemcu na stanowisku kierowniczym to gdzieś w glowie kołacze się od razu GG - a dokładniej zarządzanie nią.

[Karel W.F.M. Doorman]

Rocznik 1984 w 1989 miał 5 lat. Dla dziecka lata 90-te nie były traumatyczne, bo ganiał za piłką, jeść mu nie brakowało.
Gorzej z tymi, którzy w 1990 mieli np. 30 lat.
Upadek przemysłu spowodował masowe bezrobocie. Ludzie nie dość, że stracili źródło utrzymania to jeszcze sens życia.
Albowiem praca jest potrzebna nie tylko z uwagi na utrzymanie,. Jest dla człowieka sensem życia.
Swoją droga po studiach prawniczych na UJ w 1997/98 szukałem pracy przez pół roku i pierwsza, jaką znalazłem, to 1/2 etatu za ówczesne brutto 250,00 zł (minimalna pensja brutto wynosiła 500,00 zł).
Stres z uwagi na to, że człowiek czuł się nikomu do niczego potrzebny. Człowiek z 1984 roku w 1998 roku miał 14 lat
Sytuacja zmieniła się w 2004 po wejściu do wspólnot (jeszcze nie do UE). Nagle miliony Polaków wywiało i w Polsce zrobiło się na rynku pracy znacznie luźniej. Kosztem rozłąki, tęsknoty i rozbicia rodzin.

Samo przekształcenie poprowadzono w sposób ordynarny, dzieląc ludzi na lepszych i gorszych. Do dzisiaj gloryfikuje się zmiany i nikt nie był przeciwko nim, może poza starymi, betonowymi komunistami.
Ale żeby ludzi masowo wywalać na bruk i lansować udawanego bohatera Jacka K. jako rozdawcę zupek z termosu?

Swoją droga minister Jacek co wtorek bodajże wieczorem o 20.00 miał w TV pogadankę.
Dowcip w związku z tym:
dlaczego we wtorek o 20-tej wszystkie kobiety leżą przed telewizorami bez dolnej części bielizny?
Bo Kuroń pie...li.