Otóż w grze mamy dowódców, którzy w zależności od rodzaju związku taktycznego jakim dowodzą, mają określony "zasięg dowodzenia". Kiedy dowódca niższego szczebla znajduje się w "zasięgu" swojego bezpośredniego dowódcy może wykonać każdą dozwoloną przepisami akcję. Natomiast kiedy taki dowódca "przekroczy" zasięg musi rzucać kością "na dowodzenie" lub też wódz naczelny może użyć adiutantów, którzy zawsze dowiozą rozkaz. Natomiast liczba adiutantów jest określona i jak rozumiem w bardzo prosty sposób ma nawiązywać m.in. do zdolności dowódczych wodzów naczelnych, a więc zdolności w zakresie koordynacji działań różnych rodzajów broni, podejmowania decyzji, elastyczności, mentalności itd. Gen. Melas posiada 2 adiutantów, a Napoleon 5. Nie mam wiedzy jakim dowódcą był gen. Melas, ale w 1800 r. liczył sobie 71 lat, co wpasowuje się w tendencję armii cesarskiej. O Napoleonie chyba nie muszę pisać...
A teraz analiza w oparciu o załączoną grafikę...
Otóż aktywowałem brygadę Rousseau, która posiada dość liczną kawalerię lekką. Ułomność historycznych gier planszowych pozwala widzieć to czego w rzeczywistości dowódcy nie widzieli, więc zgodnie z załączonym poniżej obrazkiem widziałem, że za rzeką gęsto osłoniętą drzewami, tyłem do mojego frontu stoją bodaj Dragoni Victora. W grach, w których każdy batalion czy szwadron może się niemal rozłazić po mapie jak mu się podoba, gracz dowodzący od razu przeskoczył by przez most i zaszarżował w tył jazdy bez możliwości kontrszarży i jednocześnie uderzył na piechotę na północy, wiedząc, że w zasadzie nic mu nie grozi. Na szczęście Sławek wie, że wbrew opiniom jakie niektórzy lansują, jaką to dowódcy w polu mieli inicjatywę i dowolność w dowodzeniu, to niemal zawsze najpierw dowódcy starali się wykonać wydane im rozkazy, a dopiero później "wznosili się na wyżyny swoich zdolności' i zamiast bronić wioski X maszerowali 2 km dalej, bo "wypatrzyli", że za wzgórzami i lasami jakaś tam dywizja nie zabezpieczyła należycie flanki.
A jak można domniemywać w oparciu o załączony obrazek, rozkazem dla brygady Rousseau było oczyszczenie sadów z wrażej piechoty na północ od Pedrabony i tym samym niemal okrążenie tej twierdzy, a także trzymanie linii rzeki na północ od Pedrabony.
Po to by przyhamować takie irracjonalne ruchy jakie zaznaczyłem czerwonymi strzałkami, Sławek zaproponował bardzo prostą i skuteczną mechanikę rzutu na dowodzenie, czyli coś w rodzaju testu morale oddającego zdolności dowódcy do oceny sytuacji kiedy nie może mieć pełnej wiedzy na temat liczebności i rozmieszczenia wrogich oddziałów, zdolności do przejawiania inicjatywy własnej, koordynacji podległych mu wojsk itd.
Rousseau jest poza zasięgiem swojego bezpośredniego dowódcy i w dodatku adiutanci Melasa już wykonują inne misje, więc zmiana rozkazów nie jest taka prosta, a zatem pozostawało mi tylko rzucanie "na dowodzenie". Rousseau ma współczynnik 5, a ja wyrzuciłem 9...brak dowodzenia, czyli mogę poruszyć się jednostkami brygady jedynie w zasięgu brygadiera, ale mogę również atakować, więc to tylko pozorny "brak dowodzenia". Innymi słowy mogę zapomnieć o tych fantastycznych szarżach wzdłuż czerwonych strzałek...i teraz już meritum. A Meritum jest takie, że dowódca który miał przed sobą rzekę z bogatą linią drzew wzdłuż niej, czytaj nie widział co się za tą przeszkodą dzieje, i jednocześnie w okolicznych sadach znajduje się wroga piechota, której liczebności w rzeczywistości nigdy nie był pewien, nie wysyłał większości dostępnej kawalerii by zmiotła całe przedpole. Taką zagrywkę Sławek zablokował bardzo prostym mechanizmem "rzutu na dowodzenie", który symuluje pewien dylemat dowódcy co należy robić, czy wysyłać dalekie rozpoznanie i finalnie szarżować za rzeką, ale przecież to wymaga czasu, czy może czekać na bardziej precyzyjne rozkazy, czy może jednak zostawić kawalerię do osłony piechoty. Reasumując oddanie pewnej mgły wojny, niepewności dowódców co do rozmieszczenia wrogich sił, czy w końcu oczywisty chaos panujący na polu bitwy nie wymaga żadnych dodatkowych żetonów maskujących. Wystarczy prosty mechanizm lekko ograniczający naszą ułańską fantazję nad mapą i opóźniający część ruchów czyniąc je bardziej dostosowanymi do realiów.
