Impreza udana (jak zawsze), choć tym razem było zauważalnie mniej uczestników. Ale dzięki temu przynajmniej nie musieliśmy się przekrzykiwać
. Dotarliśmy z Pędrakiem i Rajem ok. 19.00 w piątek i od razu przeszliśmy do rzeczy. Ja grałem w:
Shogun
Znałem już tę grę wcześniej i ponieważ bardzo mi się ona podoba, to starałem się zainteresować tym tytułem innych uczestników imprezy. Myślę, że odniosłem sukces, bo Shogun okazał się chyba najpopularniejszą grą tych manewrów. Stoczono 4 czy 5 rozgrywek a nad planszą przewinęło się kilkanaście grających osób. W pierwszej rozgrywce ja byłem tym, który wprowadzał w tajniki gry, później już kolejni gracze uczyli następnych. Z tego co widziałem to większości gra się podobała.
Here I Stand
W sobotę zacząłem znowu od wdrażania nowych graczy do tego zacnego tytułu. Darth zagrał Papieżem, Gładki - Habsburgami, JB - Francją, Takeo – Anglią, Błażej (nie pamiętam Nicka) – Turcją. Grało się nam bardzo przyjemnie a wszyscy byli pod wrażeniem zalet HIS-a. Wygrałem, ale w pewnym momencie Habsburg był bardzo bliski zwycięstwa. Pomimo że walczył praktycznie przeciwko wszystkim, to bił nas na każdym froncie i jeszcze dodatkowo rewelacyjnie poszły mu odkrycia w Nowym Świecie. Ale opór i konsekwencja Anglika, Turka i Francuza ostatecznie przeważyły. Gdyby gra potoczyła się jeszcze etap albo dwa to największe szanse na wygraną miał Anglik, ewentualnie Francuz. Gra zdobyła kolejnych „wyznawców”, potwierdzając, że jest jednym z najlepszych tytułów GMT.
Sword of Rome
Darth Stalin namówił nas i znowu było ciekawie. A momentami nawet dramatycznie. Błażej grał Galami, JB – Etrusko-Samnitami, Paweł – Grecją, Darth – Kartaginą a ja Rzymem. Wygrał Darth i to ze sporą przewagą. Nie dość, że strasznie zmłócił Greka, to jeszcze ratował mnie przed klęską bijąc Etrusków i Samnitów okupujących Rzym. Moja armia na początku ponosiła kompromitujące klęski i dopiero po przybyciu z pomocą kartagińskich hufców Rzymianie nauczyli się walczyć
. Galowie mieli duże problemy – a to ze swoimi pobratymcami zza Alp, a to z armią Pyrrusa (który postanowił założyć greckie kolonie w północnej Italii). Pod koniec gry Gal odbił się od dna i zaczął nawet ładnie sobie poczynać, ale było już za późno (nie tylko zresztą dla Gala…). Ogólnie gra po raz kolejny ukazała koszmarną losowość bitew, ale przy pięciu graczach dużo zyskuje i nie jest już taka schematyczna jak wcześniej.
Napoleon’s Triumph
W niedzielę zagrałem w tę bardzo chwaloną przez Pędraka grę. Jest to symulacja bitwy pod Austerlitz. Ja grałem sprzymierzonymi, Raubritter – Francuzami. Pędrak na wytłumaczył zasady. Mówił, że są one „banalnie proste”. W ogólnym zarysie tak, ale jest bardzo dużo niuansów, bez znajomości których ciężko jest sensownie zagrać. Gra jak dla mnie była bardzo „mózgożerna” i nie zachwyciła mnie tak jak Krzyśka. Podobne zastrzeżenia miał Raubritter. Edytorsko Napoleon’s Triumph to prawdziwe dzieło sztuki, po prostu coś wspaniałego, ale podczas rozgrywki w zasadzie jej nie ogarniałem a po grze czułem się bardzo zmęczony… Na pewno dam tej pozycji jeszcze jedną szansę w przyszłości, jak będę bardziej wypoczęty.
Jeszcze raz dziękuję Gładkiemu za organizację imprezy, wszystkim moim współgraczom za mile spędzony czas i emocje (szczególne podziękowania dla Poziomki!), Pędrakowi i Rajowi za ciekawe nocne Polaków rozmowy oraz Takeo i Joasi za podwózkę do Warszawy.
miejsce: Katolicki Uniwersytet Lubelski w Lublinie, Aleje Racławickie
)
