Coś napisać... z tego co pamiętam to chyba w GW była recenzja (czy aby ne Twoja comandante?)
Może wrażenia na razie bardziej teoretyczno-teologiczne
ponieważ nie miałem jeszcze okazji sprawdzić w praktyce - rozłożony scenariusz spróbuję rozegrać sam ze sobą.
Gra ma dwa dna
z czego jedno jest znacznie ważniejsze od drugiego.
Otóż to co Nico lubi najbardziej czyli dowodzenie. Ma ono decydujący wpływ na to co się dzieje (albo nie) na planszy. Na pierwszy rzut oka nic nowego. Zwykły łańcuch dowodzenia Overall Commander (Napoleon, Wellington, Blucher) - Combat Leaders (dow. korpusów/dywizji) - jednostki bojowe (poza paroma wyjątkami brygady). Występują także Superior Commanders (Ney, Grouchy, Uxbridge w pewnych sytuacjach), którzy służą głównie jako przedłużenie zasięgu dow. OC. gra oparta jest na aktywacji (leader initative markers losowane z puli) poszczególnych korpusów/dywizji. By móc być aktywowanym należy być dowodzonym (czyli w zasięgu OC). Jeżeli ktoś zagrał w jakąkolwiek zachodnią grę operacyjną ten wszystko to wie. Do tego dochodzi personalizacja dowódców czyli rzeczy takie jak zdrowie Napoleona, hurra! Neya, niekopetencja w dowodzeniu piechotą Grouchego, forwarts! Bluchera czy defensywna taktyka Wellingtona, które maja uhistorycznić rozgrywkę.
Jednak to nie jest skala operacyjna tylko
wielkotaktyczna. (dno drugie - to co Raleen lubi najbardziej
). Już aktywowana grupą (korpusem dywizją, wielką baterią) możemy się poruszać. Tu nowości (z 1994 roku
) - trzy rodzaje ruchu:
- ruch taktyczny - z wykorzystaniem pełnej ruchliwości, korzystaniem z dobrodziejstw dróg, szlaków, mostów, brodów lecz
nie można wejść we wrogą strefę kontroli
- ruch strategiczny - przy spełnieniu paru warunków (min. rozpoczynanie ruchu na drodze, min. 3 pola od przeciwnika) moż wykorzystać dwukrotność punktów ruchu.
- ruch zredukowany - ruchliwość spada do połowy, nie wykorzystuje się dróg, mostów itp. lecz tylko w ten sposób
można wejść we wrogą SK (dlatego Domon nie jest w stanie dopaść Prusaków w pierwszej turze). Na to jakie tryby ruchu są dostępne decyduje w dużym stopniu to czy jest się dowodzonym (In Command)
Taki system wymusza większe działanie gracza w "segmencie strategicznym/operacyjnym". Wszystkie przemarsze muszą być obmyślone i dążyć do wykonania z góry przyjętego planu bitwy. Działanie ad hoc jest wielce utrudnione O ile korpus na zapleczu jest w stanie szybko się przemieszczać, to już ustawienie do natarcia i samo natarcie zajmuje sporo czasu. Popatrzcie na tą kolumnę II Korpusu - każda brygada/pułk powyżej liczebności 5 (pruski każdy...) na drodze ciągnie za sobą "ogon" (zajmuje 2 pola). Po przemarszu należy zająć pozycje dostatecznie daleko od wroga by ten nie mógł złapać nas rozwiniętym, zwinąć "ogony" podejść pod pozycje npla i dopiero następuje właściwy atak. To może zająć 3 - 4 etapy (1,5 - 2 godz. w grze). etapy w których przeciwnik nie jest bierny...
Są dwa rodzaje walki - ostrzał i melee. Piechota używa obu, artyleria tylko ostrzału a kawaleria tylko melee. Podstawową zasadą jest to że
każda jednostka we własnej SK
musi być zaatakowana. Atakiem jest ostrzał symultaniczny (o dlaczego nie ma tego w rodzimych grach?) więc jednostka ostrzelana jest uważana za zaatakowaną. Po ostrzałach można próbować doprowadzić do melee. Do tego atakujący musi przejść test Commitment (morale), jeżeli go nie zda nie dochodzi do walki lecz także uważa się, że "cel" został zaatakowany. Tu moja wątpliwość. Otóż test Commitment przechodzi tylko atakujący, wiec na to czy do walki dojdzie czy nie nie ma wpływu to jaki jest przeciwnik. Wynika z tego, że poza słabszą odpornością na ostrzał pułki pruskiej landwehry bronią się tak samo dobrze jak każdy inny pułk liniowy.
Z tej procedury łatwo wyciągnąć wniosek, że atakując "slabymi" oddziałami nasza "miażdżąca przewaga liczebna" może pęknąć jak bańka mydlana gdy polowa oddziałów nie ruszy do walki
. Brygandy/pułki w celu wykorzystania pełnej swojej siły ostrzału (z jednego pola maksymalnie 4 PS) mogą rozwinąć się na dwa, a odpowiednio liczne nawet na trzy pola.
Kawaleria wykonuje szarżę (gdy może) co odpowiednio modyfikuje jej siłę w zależności od sytuacji i jej typu. A mamy ich zasadniczo dwa
- jazda ciężka (dodatkowo wyróżnieni kirasjerzy) i lekka (wyróżnieni lansjerzy). Ciężka kawaleria, w odróżnieniu od lekkiej, z racji wyszkolenia i przeznaczenia nie musi przechodzić testu Commitment.
Artyleria pogrupowana jest w baterie po kilka kompani z zachowaniem odrębności dla art. konnej i ciężkiej (o większym zasięgu). Możliwe jest łączenie siły ognia dzięki dowódcom artylerii, a gracze francuski i pruski mogą formować wielkie baterie.
Straty przedstawione są za pomocą stopni. Każdy oddział (z wyjątkiem tych mniej liczebnych) ma dwa poziomy siły z dwoma stopniami strat na każdy (coś jak w Tannenberg'u). Utrata poziomu oznacza stratę początkowej 1/4 - 1/3 siły. Utrata drugiego poziomu - eliminację.
Poziomów sprawności jest cztery: pełnosprawny, D1, D2, rozbity/ucieczka.
Na razie tyle. Jak pogram to się wtedy coś dopisze
Everyone sees that even a beautiful full moon starts to change its shape becoming smaller as the time passes. Even in our human lives things are as it is.
Takeda Harunobu
.
. Miło widzieć ludzi z pasją do tej samej epoki 
?
.
