Najwybitniejszy władca średniowiecznej Anglii

[Strategos]

Czyli ten "angielski Justynian" to z początku też był właściwie niczym więcej niż kolejnym zagubionym, błędnym rycerzem w koronie, uniżonym wasalem króla Francji, dla którego Anglia to były peryferie. W jednym był niewątpliwie dobry. Ta masakra mieszkańców Nazaretu i późniejsze podobnego rodzaju działania w Walii, które notabene uważa się za jego wielki sukces, nawet większy niż całe prawodawstwo.

"Z POCZĄTKU " przyszły cesarz Wespazjan( wiem ,że Edward był w innej sytuacji wobec króla Francji ale nie o to tu chodzi ) był uniżonym poddanym cesarza Nerona , którego poniżali (Wespazjana a nie Nerona )nawet wyzwoleńcy cesarscy.
Aleksander Newski uważany za bohatera Rusi uniżenie starał się o jarłyk mongolski . Zanim król pająk Ludwik XI ujawnił swoje prawdziwe uczucia wobec Burgudnii...
Wielcy decydenci , również wybitni zmieniają swoje postawy zależnie od okoliczności .... No cóż ,polityka .Zmiana na korzyść jest jednak zawsze oceniana pozytywnie a przeszłość często wybaczana z uwagi na wybitne zasługi .

Niektórzy uważają za wielki sukces konsekwencje kształtowania uczuć szowinistyczych oraz pogardy w stosunku do Francuzów albo jakieś masakry ( nie chodzi jednak -w kategorii sukcesu politycznego Edwarda I -przecież o same masakry ale konsekwentne dążenie do o zjednoczenia Walii z Anglią ) inni jednak będą się upierać przy znaczeniu prawodawstwa .

[andleman]

Raleenie, zauważ, że Davies używa nawet formy Edouard, a nie Edward
Nie neguję faktu, że Edward nie był Anglikiem. IMHO z punktu widzenia tematu niniejszego wątku narodowość nie ma znaczenia, ma natomiast znaczenie troska o interesy własnego państwa.
Edward pospieszył do Francji złożyć hołd, czym świetnie zabezpieczył interesy własnej domeny, o której przecież nawet nie wiedział, w jakim jest stanie. A przez resztę życia starał się usilnie stan ten poprawiać - z niezłym efektem. Wojował z tymi, z którymi można było wygrać, co nie wydaje się złą taktyką w przypadku króla, którego rzeczywistej suwerenności nic poważnego nie zagrażało. Syna ożenił wcale dobrze z punktu widzenia polityki międzynarodowej (nie mógł, rzecz jasna, przewidzieć, jaki mu gotuje tym samym koniec). O poddanych dbał wcale dobrze na tle epoki. A co do języka - podobno znał nawet kilka angielskich słów
Powtórzę - subiektywnie nie lubię Edwarda, był skurczybykiem, na wspomnienie którego Walijczyk, Szkot i Irlandczyk odruchowo rozgląda się za czymś ostrym . Ale obiektywnie doceniam go jako najwybitniejszego władcę średniowiecznej Anglii.

[Raleen]

Raleenie, zauważ, że Davies używa nawet formy Edouard, a nie Edward

Jak najbardziej zauważyłem . Henryk II z kolei nazywany jest "Henri"

Edward pospieszył do Francji złożyć hołd, czym świetnie zabezpieczył interesy własnej domeny, o której przecież nawet nie wiedział, w jakim jest stanie. A przez resztę życia starał się usilnie stan ten poprawiać - z niezłym efektem. Wojował z tymi, z którymi można było wygrać, co nie wydaje się złą taktyką w przypadku króla, którego rzeczywistej suwerenności nic poważnego nie zagrażało. Syna ożenił wcale dobrze z punktu widzenia polityki międzynarodowej (nie mógł, rzecz jasna, przewidzieć, jaki mu gotuje tym samym koniec). O poddanych dbał wcale dobrze na tle epoki. A co do języka - podobno znał nawet kilka angielskich słów

Jasne, trudno się nie zgodzić. Ale jednak to ociąganie się z powrotem do kraju bardzo go upodabnia do Ryszarda Lwie Serce. Gdyby na tronie francuskim zasiadał posiadający mniej skrupułów władca, mógłby to wykorzystać, na zgubę Edwarda.

Powtórzę - subiektywnie nie lubię Edwarda, był skurczybykiem, na wspomnienie którego Walijczyk, Szkot i Irlandczyk odruchowo rozgląda się za czymś ostrym . Ale obiektywnie doceniam go jako najwybitniejszego władcę średniowiecznej Anglii.

Właśnie, co do Walijczyków to niby Edward I dał im radę, ale w pierwszym dziesięcioleciu XV wieku wybuchło silne powstanie i dopiero po jego stłumieniu uznaje się, że Walia ostatecznie stała się częścią królestwa angielskiego.