Na chwałę Rzymu

[Ezechiel]

Jestem po sześciu partiach i spokojnie polecam NCR miłośnikom Race for the Galaxy. Jest troszkę więcej interakcji, troszkę mniej kombinacji - ale spokojnie można w nie pykać jako zamiennik. Polskie wydanie bardzo ładne, grafiki w stylu Asterixa, karty solidne.

Nie jest to oczywiście gra wojenna, tylko eurogra - ale jest kilka fajnych mechanizmów, które zaciekawią nawet wyżeraczy.

[Andy]

polecam NCR miłośnikom Race for the Galaxy.

Ho, ho! Aż tak? Czytałem wiele zachwytów nad grafikami, ale taka rekomendacja?

Trzeba się będzie przyjrzeć. Tylko ten starożytny Rzym - co za nuda!

[Ezechiel]

Polecam, bo kilka mechanizmów jest oryginalnych i wartych przynajmniej zobaczenia. W dużym skrócie - podobnie jak w Rftg na początku kolejki wybiera się rolę (tutaj wybiera lider a reszta ma wybór spasować albo się podpiąć). Pierwszy myk polega na tym, że nawet po spasowaniu (dociągu kart) można wykonywać akcje związane z graną rolą - trzeba mieć odłożonych na boku odpowiednich klientów.

Role są skupione na zarządzaniu zawartością planszy gracza:
- Budowanie za karty z ręki
- Budowanie za karty z magazynu
- Ściąganie towarów do magazynu z puli
- Ściąganie towarów do magazynu od innych graczy
- Przerób towarów na PZty
- Rekrutacja klientów

Drugi myk polega na tym, że każda karta w ręce jest jednocześnie potencjalną akcją (rolą), budowlą i materiałem budowlanym. Budynków są zróżnicowane, ale buduje się mniej niż w Rftg i kombinacje są trochę prostsze.

Trzeci myk polega na tym, że pula dostępnych towarów i klientów zależy od ról zagranych w poprzednich turach. Więc trzeba myśleć jaką akcję wykonujemy, by nie dostarczyć przeciwnikom surowców / pomocników.

[Andy]

Hmmm..., coraz ciekawiej. Ściągnąłem sobie nawet instrukcję i poczytam. Gdzieś pisali, że gra ukazała się dość dawno temu, ale nie odniosła sukcesu z powodu odrażających ilustracji. Podobno "nowe otwarcie plastyczne" ma jej wreszcie przynieść wszechświatowy sukces.

Mam jednak zasadnicze pytanie, które powtarzam przy każdej okazji: jak gra chodzi w dwie osoby? Czy ten wariant jest ubogim krewnym rozgrywek wieloosobowych, czy pełnoprawnym sposobem użytkowania Na chwałę Rzymu? Jak wiadomo, RftG jest pod tym względem absolutnym ideałem, a mnie gry "od trzech osób wzwyż" nie interesują (na ogół ).

A poza tym uważam, że starożytny Rzym powinien zostać zburzony!

[Ezechiel]

Zagraliśmy z Ys pięć partii dwuosobowych. Jest OK, chociaż czasami rynek się blokuje. Nie jest tak genialnie szybki ja RftG, ale i tak nie ma się wrażenia obcowania z surogatem. My nadal mamy ochotę na kolejne partie, a oboje jesteśmy weteranami Rftg.

[Palladinus]

Na dwie osoby raczej średnio mi się podobało, najbardziej na 3 lub 4.

Co do podobieństw to bardziej mi to przypomina 7 cudów, choć z RftG też coś ma.

Wydaje się że niektóre karty są o wiele silniejsze od innych i ciężko znaleźć jakiś automat, ale gra całkiem fajna.

[Andy]

z RftG też coś ma.

Albo raczej RftG z Glory to Rome, bo ta druga jest starszą grą.

Gorsze "chodzenie" na dwie osoby to poważna wada w moim przypadku.

[Andy]

A jednak zdecydowałem się kupić. Zobaczymy jak to będzie.

[Andy]

Jestem po dwóch partiach (dwuosobowych) i wrażenia są pozytywne. Ale nie mam ani trochę wrażenia, że panuję nad tym co się dzieje: kombinuję z tym co mam na ręce i tym co jest w puli, ale - że tak powiem - na bieżąco. Bardziej długofalowe planowanie raczej mi się nie zdarza. W pierwszej rozgrywce prawie nie pamiętaliśmy o zyskach płynących z ukończonych obiektów, w drugiej było już z tym lepiej. Prawie wcale nie korzystaliśmy z roli legionisty, w obu przypadkach stawiałem szybko palisadę.

W każdym razie interesująco, nawet bardzo, ale trzeba pograć więcej, żeby wyczuć możliwości i bardziej zapanować nad rozwojem sytuacji. Będziemy próbowac dalej.

W pierwszej partii padł absolutny remis 24:24 i po cztery karty na ręce. W dzisiejszej wygrałem 41:34 - jak na panujący chaos wynik chyba całkiem przyzwoity.

[Silver]

Zagrałem 1,5 raza i nie spodobała mi się.
Grafika owszem ładna i kolorki ale nie lubię takich gier, gdzie zbiera się różne dobra, każdy sobie i im dalej w grze to coraz trudniej mi określić co mają ci przeciwnicy, siedzący dookoła stołu w pewnym oddaleniu i ciułający swoje udziały.
Im więcej graczy to tym bardziej mniej czytelny obraz całości.
Podobnie w Seven wonders i nawet Goa w które ostatnio grałem.
W takich grach aby wygrać trzeba się skupić i wypatrywać odpowiednich symboli lub kolorów i w pogoni za punktami nawet nie zauważa się, że buduje się konkretny budynek.
Pod koniec podlicza się punkty i tyle na tym.
Wszystko się rozmywa i nie czuję jakbym uczestniczył w jakimś procesie, w jakiejś historii, która potem można streścić i napisać jakiś AAR. Taka rozgrywka na punkty.
Wg mnie nie ma jak grać na jakiejś wspólnej planszy.

[Andy]

1,5 raza to w przypadku gier tego rodzaju chyba trochę za mało, żeby się rozsmakować.

Nie grałem w więcej niż dwie osoby, więc nie mogę ocenić, ale głosy innych graczy wskazują na to, że bardziej podobają im się właśnie partie wieloosobowe.

"Wspólną planszą" w NChRz jest pula.

Wszystko jest kwestią gustu, ja mam ochotę nadal grę poznawać.