Nie ma zwłaszcza tego familijnego, niemieckiego nalotu, co czyni ją, przynajmniej dla mnie, dużo ciekawszą.Gra jest jak sama nazwa wskazuje o piekle. Nie byle jakie to piekło, bo skonstruwane wg opisu Dantego z jego wiekopomnego dzieła - "Boska komedia". Podzielone jest ono na kręgi, które dzielą się na mniejsze obszary. Każdy z graczy kontroluje triumwirat diabłów, wylosowanych spośród około 50 różnych diabłów, którzy zabiegają o łaskę Lucyfera i zdobycie przewagi w piekle. Gra jest dla kilku osób, a w związku z tym, że diabły się losuje, może być różna liczba graczy. Celem gracza jest opanowanie w całości jednego z kręgów piekła - kto dokona tego pierwszy wygrywa. Każdy z diabłów ma różne indywidualizujące cechy i różne współczynniki, niektóre lepiej walczą, inne mają większy autorytet, jeszcze inne są skuteczniejsze w przyciąganiu do piekła dusz itd. Ponadto każdy z graczy na początku gry losuje obszary piekła, które będzie kontrolował. Każdy z obszarów przynosi graczowi co turę określoną liczbę dusz, które stanowią w grze swoistą walutę. Jeżeli obszary są połączone, przychód w postaci dusz jest większy. W piekle gracze toczą wojny dysponując legionami piekielnymi, czyli swego rodzaju jednostkami wojskowymi, które mogą powoływać płacąc określoną liczbą dusz, podobnie utrzymanie legionów pochłania co turę koszty, również liczone w duszach. Kolejność wykonywania akcji przez danego diabła zależy od jego numerka - zależnie od tego jaką trójkę diabłów ma dany gracz i jakimi diabłami dysponują inni, różna może być kolejnośc wykonywania ruchu. Kolejność tę można ponadto modyfikować za pomocą kart. Akcja każdego diabła może przybrać jedną z trzech form: albo porusza on legiony piekielne i wykonuje nimi akcje, albo rzuca czary, albo jeżeli został wysłany na ziemię "zbiera" tam dusze by zyskać uznanie Lucyfera, które przynosi wymierne korzyści, bowiem w zamian za wyrażające to uznanie punkty łaski Lucyfera, można potem np. przejmować kontrolę nad niezajętymi bądź należącymi do przeciwnika obszarami piekła. Ponadto w grze występują katy - każdy z graczy dociąga co turę nowe karty, przy czym po dociągnięciu część musi odrzucić, tak by na ręku zostało mu 5 (chyba że ma jakieś specjalne cechy, które umożliwiają mu posiadanie większej liczby). Karty są różnego rodzaju i kilku kategorii. Umożliwiają np powoływanie dowódców kierujących zgrupowaniami legionów piekielnych i zwiększającymi ich efektywność w walce, umożliwiają przejęcie należącego do przeciwnika oddziału bądź grupy oddziałów, mogą unieruchomić danego diabła na jedną bądź więcje kolejek bądź wyłączyć go z walki, wreszcie jest wiele kart zdarzeń, których efekty dla rozgrywki również moga być bardzo doniosłe. Karty są tym czynnikiem, który sprawia, że gra za każdym razem może mieć inny przebieg. W naszej rozgrywce pojawiła się np. karta, która każdemu z graczy zabiła jednego diabła i od tej chwili każdy z nas grał dwoma, co także istotnie zmieniło przebieg rozgrywki między innymi przyspieszając ją. Walka jest dośc prosta - każdy z walczących rzuca tyloma kostkami ile posiada legionów i wszystkie rzuty powyżej określonej liczby oczek oznaczają trafienia, po ustaleniu ile zadaliśmy trafień przeciwnik może próbować się wysave'ować. Dowódcy i diabły prowadzące piekielne legiony do walki dodają modyfikatory zarówno do szansy zadania strat, jak i do save'a, stąd ich udział w walce jest istotny. Po pierwszej rundzie walki mamy kolejną, chyba że dana strona zechce uciec, jeśli i podczas tej rundy jedna ze stron nie padnie, mamy kolejną itd. Co do ucieczki, rzuca się kostką, bowiem może się ona nie udać (rezultat 5-6), w przypadku pozostałych rezultatów na planszy mamy strzałkę i sprawdzamy, w którym kierunku uciekły po walce nasze legiony - to również bardzo ciekawy element, zwłaszcza w porównaniu z rozwiązaniami znanymi nam z gry "Britannia", w której walka została bardzo podobnie rozwiązana, choć trochę prościej.
Gra wydaje się bardzo ciekawa, reguły są średnio skomplikowane, natomiast podczas samej rozgrywki, jeśli uczestniczą w niej doświadczeni gracze, trzeba pomyśleć i może to przypominać prawdziwe szachy. Przy tym jest dużo interakcji między graczmi, wiele dyplomacji: zawierania sojuszy, zdrad i kalkulacji, bo sam warunek zwycięstwa, gdy gra się rozwinie nie wydaje się trudny do spełnienia, przez co trzeba pilnować zarówno sojuszników jak i oponentów.
Miałem okazję uczestniczyć jak do tej pory w jednej rozgrywce, stąd mój opis może się wydać trochę chaotyczny, ale mam nadzieję, że zorientujecie się z niego co do cech tej gry i pozwoli Wam wyrobić sobie chociaż w części opinię.
