Druga partyjka solo się odbyła, scenariusz 2A, czyli we wrześniu 1940 ruszyłem Blenheimem Mk IF na trzy He 111H. Ten scenariusz wprowadza nowy element w porównaniu z poprzednim, tzn. radar pokładowy AI Mk IV, o mizerniutkim zasięgu i kącie skanowania. Do tego równie słaby radar naziemny GL Mk I, którego małą efektywność, w połączeniu z niedoskonałościami całego systemu wykrywania, lokalizowania i naprowadzania oddano w ten sposób, że radar namierza tylko co drugą turę.
Tymczasem GL Mk I obraził się chyba na złe o nim opinie i od ręki namierzył pierwszy bombowiec! Nie chcę tu wchodzić w szczegóły, bo wiem, że prawie nikt jeszcze nie opanował reguł solo, ale rzecz polega w skrócie na tym, że przy pierwszej sposobności radar zmniejszył obszar, na którym mógł się znajdować He 111 ze 108 do 18 heksów (szansa na to wynosiła jak 1 do 6).
I to tyle dobrych komunikatów. Blenheim jest tak potwornie wolny, że z trudem dogania He 111, a jak już dogoni, to szanse jego namierzenia przy pomocy AI Mk IV są nieduże, choć parę razy się udało. Ale nawet po namierzeniu trzeba jeszcze bombowiec wypatrzyć w ciemnościach, do czego nie doszło ani razu, więc i strzelania żadnego nie było.
Najpierw latałem za pierwszym faszystą, łapiąc czasem echo na radarze i wypatrując go, ale w końcu niezauważony wyleciał poza obszar mojego patrolowania. Drugiego świadomie przepuściłem, bo szanse na jego przechwycenie były minimalne. Zabrałem się za trzeciego, który też został dość szybko namierzony przez naziemny GL. Efekt był taki sam jak poprzednio: przeleciałem za nim pół planszy, wiedząc że jest tuż tuż i na tym się skończyło.
Co do samej mechaniki, to sporządziłem sobie tabelkę z wykazem czynności w przypadku różnych form namierzania wroga przy różnym stopniu niepewności co do jego lokalizacji. Tabelka bardzo mi pomaga, bo zbiera w jednym miejscu różne informacje, niefortunnie porozrzucane po instrukcji. Jeszcze nie jestem pewien, czy nie ma w niej błędów, ciągle ją zresztą poprawiam, ale chyba jest już nieźle. Jak ktoś z Was będzie próbował grać solo, to chętnie się podzielę tym wynalazkiem, mam nadzieję, że do tego czasu będzie doszlifuję go ostatecznie.
Jeszcze się czasem zacinam w trudniejszych momentach procedury (np. utrzymywanie i tracenie fixa), ale 90% czynności odbywa się bardzo sprawnie i szybko. Czuję, że to co sprawia mi jeszcze problemy, też jest w sumie proste, ale to jest tak jak z tym bombowcem w ciemnościach: ktoś z obsługi radaru krzyczy mi w słuchawkach, że mam go tuż przed sobą i to niemożliwe, żebym go nie widział. Ale co z tego, skoro go nie widzę.
Pora na kolejny scenariusz, wprowadzający reflektory.
. Z coraz większym łakomstwem spoglądam na Nightfightera, tylko tak się zastanawiam nad jedną rzeczą. Andy, wybacz, bo jest to pytanie trochę głupie, ale czy takie nieuwieńczone walką latanie za zbyt szybkim samolotem wroga nie sprawia, że na planszy jest odrobinę nudno? Chodzi mi szczególnie o regrywalność konkretnego scenariusza - wiedząc, że mam słaby samolot (jak ten Blenheim), kiepski radar, za drugim czy trzecim razem może być tak, że mniejsza będzie ochota, by go rozegrać. 
Możliwość dowolnego modyfikowania każdego scenariusza, zarówno pod względem typów i liczby zaangażowanych samolotów, jak również ich wyposażenia, w tym hipotetycznego, tzn. takiego, które w ogóle nie zostało wprowadzone, albo w minimalnych ilościach.
