Czy KG Peiper miała szansę dotrzeć do Mozy?

Czy KG Peiper miała szansę dotrzeć do Mozy?

Czy Niemcy mieli szansę zwyciężyć w Ardenach w 1944 roku – nad tym pytaniem nie jest w stanie przejść obojętnie żadna z książek dotyczących operacji „Jesienna mgła”, można jednak spojrzeć na sprawę w węższym zakresie, pomijając ogólne szanse Niemiec na zwycięstwo, a skupiając się na tym, czy Niemcy mieli szansę dotarcia do Mozy. Tak zawężoną analizę (chociaż autor nie pomija w zakończeniu szerszego kontekstu) znalazłem w książce M. Reynoldsa Adiutant diabła. Jochen Peiper – Dowódca Wojsk Pancernych, wyd. Erica, Warszawa 2009. Niżej fragment (ze s. 374) wskazujący czynniki, które okazały się decydujące dla niepowodzenia działań 1 Dywizji Pancernej SS i jej czołowej Kampfgruppe Peiper. Autor tak właśnie zawęził temat, co jest zrozumiałe ze względu na zakres książki, która poświęcona jest właśnie działaniom tej grupy bojowej i 1 Dywizji Pancernej SS w Ardenach. Czynniki, które przesądziły o niepowodzeniu, to zdaniem autora:

1. Odmowa Hitlera na propozycję, by ciężkie oddziały 6. Armii Pancernej atakowały bardziej na południe, gdzie sieć dróg była dużo bardziej dogodna.
2. Odmowa sztabu 6. Armii Pancernej na propozycję, by I Korpus Pancerny SS przeprowadził uderzenie przełamujące siłami pancernymi.
3. Początkowe, dwudziestoczterogodzinne opóźnienie w wejście do akcji grup bojowych Peipera i Hansena, spowodowane pedantycznym atakiem piechoty i niepowodzenie przy szybkim rozminowaniu zapomnianych pól minowych. To można nazwać też porażką wywiadu.
4. Decyzja Peipera, choć zrozumiała, powstrzymująca atak na Stavelot wieczorem 17 grudnia.
5. Decyzja powstrzymująca 18 grudnia KG Hansen i zastąpienie jej 9. Dywizją Pancerną SS, by mogła ona wesprzeć KG Peiper.
6. Decyzja Peipera z 18 grudnia, by użyć tylko czwartej części sił pancernych do natarcia przez Wanne w kierunku Trois Ponts.
7. Zniszczenie 18 grudnia mostów w Trois Ponts i Neufmoulin przez amerykańskich saperów.
8. Decydujące opóźnienie spowodowane przez naloty amerykańskie na grupę Peipera, które miały miejsce po południu 18 grudnia.
9. Niemożność zaopatrzenia KG Peiper przez Leibstandarte w paliwo na jakimkolwiek etapie natarcia oraz jego własne niepowodzenie przy zdobyciu odpowiednich składów amerykańskich.

Idąc dalej, autor uważa, że 1 DPanc. SS miała bardzo duże szanse zrealizować postawione przed nią zadanie taktyczne, i że Niemcom zabrakło trochę szczęścia. W odniesieniu do powyższej listy, uważa on, że gdyby niektóre z tych czynników zadziałały na korzyść KG Peiper, tzn. gdyby np. wieczorem 17 grudnia nie zatrzymywał on ataku na Stavelot, które wtedy było jeszcze niemal puste, prawdopodobnie udałoby się mu dotrzeć do Mozy. Nie umniejsza to oczywiście, co należy podkreślić, męstwa i poświęcenia żołnierzy amerykańskich w szczególności z 1, 2 i 99 Dywizji Piechoty, których zdecydowany opór w znaczący sposób przyczynił się do zatrzymania niemieckiej ofensywy.

Myślę, że może to być ciekawy temat do dyskusji dla osób interesujących się tym fragmentem II wojny św. chociaż część argumentów nie jest nowa. Konkluzja, w wielkim uproszczeniu, jest taka, że Niemcy mieli więcej szans na to, że operacja się uda, niż że się nie uda. Przy czym cały czas abstrahujemy od szerszego tła strategicznego (ogólna trudna sytuacja III Rzeszy na tym etapie wojny, wynikająca z przewagi potencjału aliantów itd.).