Macedonia w II w. p.n.e. mimo że nie była już potęgą a klęska pod Kenoskefalaj pozbawiła złudzeń Filipa co do jego pozycji w Helladzie. Mimo to wpływy w macedońskie w Grecji były cały czas duże. Wykorzystał to Perseusz, który starał się o poparcie ludu i tworzył w głównych polis demokratyczne frakcje popierane przez Macedonię. W 179r. Perseusz odziedziczył tron po swym ojcu Filipie II. Ożenił się z córką Króla Odrysów co przypieczętowało sojusz z Królem Tracji, Kotysem. Rosnące wpływy Perseusza w Helladzie spowodowały szybki odzew Króla Pergamonu i Achają za namową których Rzym rozpoczął trzecią i ostatnią wojnę z Macedonią.
Bitwa
Przez pięć dni obie armie znajdowały się w stanie alarmu: osłonięta palisadą ciężka piechota była gotowa niezwłocznie utworzyć szyk bojowy, a oddziały lekkozbrojne wysunięte zostały na zewnątrz obu obozów, rozciągając szyk na lewo i na prawo aż do krańców dwóch grzbietów wzgórza, opadających równolegle do grzbietu środkowego, na którym wznosił się obóz rzymski. W okresie całej wojny żadna ze stron nigdy nie próbowała atakować ufortyfikowanego obozu; podobnie było i teraz. Perseusz otrzymywał zaopatrzenie z Pydny, oddalonej o jakieś trzy i pół kilometra. Czystym przypadkiem rzymski obóz stał nie tylko na podmokłym krańcu stoku, nie nadającym się do zaatakowania przez falangę, lecz także nieopodal dobrego ujęcia wody, o co w czerwcu zazwyczaj bardzo trudno. Niemniej Emiliusz nadal znajdował się w kłopotach. Posunął się naprzód, nie zadbawszy o system zaopatrzenia, i obecnie musiał rozpuścić swych żołnierzy w celu zdobycia żywności. Gdyby nie doszło do żadnego starcia, musiałby się wycofać, jak to uczynił Filippus, a jego armia wystawiona by została na ataki lekkozbrojnej jazdy i piechoty macedońskiej. Bez wątpienia na to właśnie liczył Perseusz, który - podobnie jak jego ojciec - dotychczas konsekwentnie unikał walnej bitwy, kiedy warunki nie sprzyjały atakowi falangi.
Po południu 22 czerwca przy ujęciu wody, u stóp najbardziej na południe wysuniętego grzbietu (na lewo od obozu macedońskiego), doszło do starcia między oddziałami lekkozbrojnych. Obie strony wysłały posiłki, a następnie wyprowadziły z obozów ciężkozbrojną piechotę i przyjęły szyk bojowy.
Macedończycy, szybciej opuściwszy obóz i korzystając z równego terenu, pierwsi uszykowali się do boju. Ustawieni w ciągłej linii, z lekkozbrojnymi na skrzydłach, peltaści (Agema) i falanga: Brązowe Tarcza (Chalkaspides) i Białe Tarcze (Leukaspides) zaatakowali w zwartym szyku rozproszone oddziały rzymskich lekkozbrojnych i legionistów z druzgocącym skutkiem, gdyż groty sariss przebijały bez różnicy tarcze, pancerze i ciała wrogów. Atak okazał się zanadto skuteczny. W miarę bowiem jak cała linia, spychając Rzymian, maszerowała naprzód, niektóre jej części, uniesione zapałem, parły ku krańcowi płaskiego podnóża wzgórza, lecz inne trafiły na opadające zeń strome grzbiety i zatrzymały się.
W wielu punktach front uległ fatalnym zniekształceniom, w szczególności zwarty szyk peltastów i falangitów całkowicie się rozerwał, tak że pojawiło się wiele luk. Na rozkaz Emiliusza w te luki wdarli się walczący w luźnych oddziałach (manipułach) legioniści, atakując przerwane części falangi ze skrzydeł, a następnie od tyłu. Walcząc długimi mieczami i osłaniani szerokimi tarczami, dokonali rzezi falangitów. Szczególnie duża przerwa powstała między ugrupowaniem peltastów (Agema) a lewym skrzydłem falangitów, kiedy ci pierwsi gwałtownie posunęli się naprzód. W tym czasie rzymskie słonie i lekka jazda na prawym skrzydle rzymskiego szyku zaatakowały macedońską kawalerię i oddziały lekkozbrojnych lewego skrzydła i pokonały ich, gdyż konie macedońskie wpadły w panikę, a oddział do walki ze słoniami okazał się nieskuteczny. Trzy tysiące peltastów odciętych już od żołnierzy falangi utraciło teraz kontakt z oddziałami na lewym skrzydle. Atakowani przez słonie, jazdę i legionistów, "walczyli w zwartym szyku, póki nie zostali wycięci w pień". Podobna rzeź nastąpiła na prawym skrzydle macedońskiego frontu.
Perseusz ustawił się przed bitwą z oddziałami konnej gwardii na prawym skrzydle, z którego nie był w stanie zapanować nad rozwojem sytuacji. Kiedy jazda lewego skrzydła nie dała sobie rady ze słoniami, bez wielkich strat wycofał się ze swymi ludźmi do Pydny, gdy tymczasem rzymska jazda zajęta była ściganiem piechurów i niszczeniem resztek oporu.
Tak jak pod Kynoskefalaj, Rzymianie nie przyjmowali kapitulacji i wycięli w pień wszystkich na polu bitwy. Zabitych obliczano na 20 000, uciekinierów pojmanych w ciągu następnych dni na 5000, a tych, którzy schronili się w Pydnie i następnie skapitulowali, było 6000. Agema i Falanga, stanowiące główną siłę państwa macedońskiego, uległy zagładzie.
Nocą jazda macedońska wycofała się w rozsypce na północ, a sam Perseusz udał się z małą grupą do Pelli, skąd na drugi dzień dotarł do Amfipolis, gdzie na próżno próbował powołać pod broń oddziały Bisaltów. Następnym miejscem ucieczki stała się Samotraka, gdzie wnet zablokowała go rzymska flota. Kilku towarzyszącym mu "przyjaciołom" i "chłopcom królewskim" Rzymianie obiecali wolność i zachowanie własności. Ci wyrazili zgodę. Wówczas opuszczony przez wszystkich Perseusz i jego najstarszy syn się poddali.
Taki był koniec królestwa macedońskiego.
Armie
Macedonia –. Do bitwy stanęło około 4.000 jazdy w tym 2.000 ciężkiej jazdy stanowiącej gwardię królewską pod dowództwem króla oraz 2.000 kawalerii i lekkiej jazdy trackiej którą dowodził osobiście Kotys. Perseusz dysponował ponad 44.000 piechoty Formacje samych Macedończyków tworzyło 3000 peltastów, zgrupowanych w dwóch oddziałach gwardii królewskiej (agemata) i około 21.000 żołnierzy falangi. Lekkozbrojna piechota liczyła około 15.000 żołnierzy i składała się częściowo z Traków, Pajonów oraz najemników celtyckich i łuczników kreteńskich.
Rzym – Armia rzymska liczyła około 39.000 żołnierzy w tym 26.000 stanowiła legionowa piechota, 4.000 jazdy z której około 1.200 pochodziło z samej Italii oraz oddział słoni bojowych.
Polybian Roman – Rzymskie legiony, Etole i sprzymierzeńcy spoza Grecji – 24 elementy
Legion I - 1x3Cv (Konsul - Emiliusz Paulus), 1xEL, 5x4Bd, 2x4Sp, 1xAux, 2x2Ps
Legion II -1x3Cv (Legat-Lucjusz Postumiusz Albinus), 1x3Cv, 5x4Bd, 2x4Sp, 1xAux, 2x2Ps
Later Macedonian – Armia Macedońska, Trackie Posiłki oraz Najemnicy - 28 elementów
Grupa I - 2x3Cv (Kotys), 1x2LH, 4x4Pk/Sp(Agema), 4x4Pk(Brown Shield) 2x3Aux, 1x2Ps
Grupa II -1x3Kn/Cv (Perseusz), 1x3Kn/Cv, 6x4Pk(White Shield), 2x4Wb, 2x3Aux, 2x2Ps
Pole bitwy
Scenariusz I (historyczny): Gracze dowodzący Legionem I i Grupom I rozstawiają się po lewej stronie pola bitwy zgodnie z załączonym planem. Pozostali gracze ustawiają się po prawej stronie pola w drugiej (połowa jednostek) i trzeciej turze (reszta jednostek) co ma odwzorować rozstawianie się wojsk już w trakcie bitwy.
Scenariusz II (standardowy): Strony rozstawiają się na przemian graczami zgodnie z przepisami DBA. Stroną atakującą są Rzymianie, natomiast stroną broniącą Macedończycy.
Zasady specjalne
Gracze mają oddzielne dowództwa nie mogą łączyć się wzajemnie w grupy i wspierać w walce (wyjątek stanowią odziały Pk, Sp i Bd).
Warunki Zwycięstwa.
Standardowe jak w DBA dla każdego gracza oddzielnie. Wojska gracza który został pokonany zostają zdjęte z pola walki i uznane za całkowicie rozbite i rozproszone.
.
)
