Jest to element "Raportu Nachtigalla" ktory zapewne/moze w przyszlosci bedzie takze w TiSie ukazywal sie razem z opisami.
Raport Nachtigalla
czyli opis jednostek osi w systemie B-35
Celem tego raportu jest dokladniejsze przedstawienie wam wydanych w tym numerze jednostek osi do B-35.
Na ile jest to mozliwe poszukuje i prezentuje dane na temat wydawanych jednostek jak ich organizacja, uzbrojenie i dyspozycja. Korzystam przy tym glownie z ksiazek Dr. Georga Tessina: „Verbände und Truppen der deutschen Wehrmacht und Waffen-SS im Zweiten Weltkrieg 1939-1945“, ksiazek o poszczegolnych dywizyjach lub rodzajach broni jak i z roznych zrodel internetowych. Oczywiscie nie obiega sie bez sprzecznosci ale i te jezeli sie da zostaja rozwiazane. W przypadku gdzie nie moge ustalic uzbrojenia lub organizacji ktoregos z oddzialow wskazuje na to. Na tyle o procedurze powstania i sensie raportu, teraz do jednostek:
W tym numerze ukazuje sie XIX. korpus gorski. Jako ze glowna sila to dywizje gorskie (dokladniej : dywizje jegrow [strzelcow] gorskich ale zostanmy pryz pierwszym), warto tym sie blizej przyjzec.
Dywizja gorska posiadala etatowo:
*) 2 pulki jegrow (piszmy strzelcow) gorskich: 3 bataliony kazdy i dodatkowo 2 niezalezne kompanie (sztabowa i ppanc. majaca 12 dzial). Batalion mial 3 kompanie strzelcow, 1 wsparcia i jedna sztabowa.
*) pulk artylerii gorskiej : 2 dywizjony kazdy z 3 bateriami dzial gorskich 7,5cm
1 dywizjon z 3 bateriami dzial gorskich lub haubic polowych 10,5cm
1 dywizjon z 2 bateriami (pozniej 3) haubic polowych 15cm (zmot.)
*) batalion pionierow gorskich (zmot) z 3 kompaniami (2 pionierow i kolumna pioniersko-mostowa)
*) gorski batalion ppanc. z 2 kompaniami (kazda 12 dzial ppanc. 3,7cm, pozniej 5cm)
*) batalion rozpoznawczy skladajacy sie z jednego szwadronu jezdzcow i jednego rowerzystow.
byly tez inne elementy nie uwzgledniane w B-35 (batalion lacznosci, batalion zapasowy itd.).
Lacznie dywizja gorska liczyla 17.188 ludzi, pulk strzelcow ok. 4300 (batalion: 1300)
a pulk art. gorskiej 3100. Bylo takze 4845 zwierzat jucznych i pociagowych oraz okolo 1400 pojazdow mechanicznych.
Z dywizji gorkich ktore powstaly w Wehrmachcie do 1945 w kazdej byly lekkie roznice w organizacji lub/i uzbrojeniu.
Ogolnie w dywizjonach artylerii uzywano dzial produkcji nie tylko niemieckiej ale tez czeskiej, wloskiej, francuzkiej, austryjackiej i norweskiej, jednak w wydanych w tym numerze dywizjach roznorodnosc trzymala sie w granicach. Tak np. w dywizjonach z dzialem 7,5cm 36L byly takze baterie starszych dzial Skoda 151/15 tego samego kalibru, niemniej te pierwsze byly w wiekszej liczbie.
Tak tez np. IV./111 jeszcze jako 852.Dac mial do 17.3.1942 trzy baterie 10cm dzial, potem haubice norweskie i w koncu ciezkie haubice 15cm. Jednak uwzglednianie wszelkich takich zmian wymagalo by ogromnej ilosci zetonow dlatego zostanmy przy ostatniej z uzywanych haubic.
W grze bataliony strzelcow gorskich sa jednostkami wysokogorskimi (szarotka),
wszystkie inne oddzialy dywizji gorskich (jezeli nie odnotowane inaczej) sa jednostkami gorskimi z wyjatkiem:
*) III. dywizjonu pulku art. gorskiej jezeli uzbrojony jest w haubice polowe a nie haubice gorskie
*) IV. dywizjonu pulku art. gorskiej
*) Batalionu rozpoznawczego
Wydana zostaje tez 210.DP ktore byla w XIX. korpusie przez kilka lat. Byla ona na tyle nietypowa dywizja bo w jej sklad wchodzily tylko jednostki armijne. Byly to forteczne bataliony piechoty i dywizjony art. nabrzeznej.
Wydawana jest takze silna dywizja "Großdeutschland" na 1942-45. Ta dywizja byla przez pewien okres czasu silniejsza niz wiekszosc niem. dywizji pancernych. Walczac wylacznie na froncie wschodnim wraz z siostrzanymi jednostkami nosila czesto ciezar obrony calych odcinkow frontu. W jej sklad wchodzily nie tylko pulki piech. zmot. ale tez silny pulk pancerny. Takze w punkcie rekruatacji byly pewne kryteria ktore nie obowiazywaly w reszcie wojsk Wehrmachtu co robilo z niej cos w rodzaju "elity".
XIX. korpus gorski byl waznym elementem 20. Armi gorskiej.
Powstal 1.7.1940 jako korpusu gorski „Norwegia“ a 10.11.1942 na zachod od Murmanska zostal przemianowany na XIX.korpus gorski. Walczyl tam przez blisko 2 lata odpierajac ataki Rosjan. 4.10.1944 korpus wedle rozkazu wycofal sie do polnocnej Norwegii. Tam tez od 25.10.1945 jako Armee-Abteilung „Narvik“ (oddzial armijny, „mniejsza“ armia) doczekal konca wojny.
Korpusem dowodzili do 1942 Gen. Eduard Dietl, po nim do 5.1943 Gen. Ferdinand Schörner. Pozniej gen. Georg Ritter von Hengl a od 6.1944 do konca wojny Gen. Ferdinand Jodl.
W sklad tego korpusu wchodzily glownie dywizje gorskie i od drugiej czesci 1942 takze jedna dywizja piechoty. Poza oddzialami logistycznymi i jednostkami lacznosci jako jednostka korpusna sluzyl 10. gorski dywizjon nebelwerferow. W 1945 struktura korpusu bardzo sie zmienila: 2.DGor. i 210.DP odeszly a zamiast nich do korpusu wcielono 270. DP
Dywizja powstala 1.04.1938 w Innsbrucku (Tyrol/Austria) z austryjackiej 6. Dywizji piechoty.
Po (ograniczonym) udziale w kampanii wrzesniowej dywizja byla w Norwegii (3.1940-1941 oraz 11.1944-12.1944) i walczyla w Finnlandi (1941-11.1944). Przez ten czas (z wyjatkiem listopada 1944) 2.DGor. sluzyla w XIX. korpusie a od 1.1945 (byla wtedy w Danii) do kapitulacji w pld. Niemczech nalezala do roznych korpusow 1.Armii.
Sklad dywizji w 1942-45 nie ulegal wiekszym zmianom poza ze w 1943 i 1944 przybyly dwa dywizjony artylerii (III. odtworzony , IV. to dawny 852. dywizjon art. ciezkiej)
Do roznych powazniejszych zmian dotyczacych oddzialu rozp. i pulku artylerii doszlo w 1940.
Jako ze nie zmienily sie nazwy pojedynczych jednostek (z wyjatkiem ze IV. art. nazywal sie przez pewien czas III. a batalion rozp. do 7.1943 bat. rowerowy, nie bylo tam tez szwadronu kawalerii) maja one swe prawdziwe nazwy.
Dywizja dowodzili nastapujacy Generalowie :
Valentin Feuerstein (1.3.1938), Ernst Schlemmer (4.3.1941), Georg Ritter v. Hengl (2.3.1942), Hans Degen (1.11.1943), Hans Roschmann (6.2.1945) i Willibald Utz (9.2.1945)
Ta dywizja zostala stworzona 1.6.1940 na poligonie Heuberg z 141. i 143. pulku strzelcow gorskich.
Po stacjonowaniu we Francji i Polsce przeszla chrzest bojowy w Grecji jako element XVIII korpusu.We wrzesniu 1941 zostala wyslana do Finlandii gdzie od listopada byla czescia korpusu gorskiego „Norwegen“ (poprzednik XIX.korpusu). Sluzyla w tym korpusie az do konca wojny. Po kapitulacji dostala sie przy Lyngenfjord do niewoli brytyjskiej.
W organizacji i uzbrojeniu byla prawie identyczna z 2DGor. (roznice tylko w malym zakresie jak ilosc i dyspozycja baterii art. lub szwadronow i kompanii). Pokazana struktura wskazuje tylko na roznice miedzy tymi dwam dywizjami.
Tak jak w wielu innych dywizjach gorskich do powazniejszych zmian dochodzilo w 1940 i 1941 roku, wtedy tez „wymieniano“ wiele batalionow miedzy DGor. Tak np. 47. gorski batalion ppanc do 2.6.1940 nalezal do 2DGor.
W pozniejszych latach byly juz tylko zmiany jak wzmocnieniem dywizjonow art. lub powiekszenia jednostki rozpoznawczej.
Dywizja, dokladniej tylko jej sztab, powstala w Kassel 10. lipca 1942 w. Od 1.wrzesnia 1942 stacjonowala w Finlandii blisko Petsamo i do konca 1944 nalezala do XIX. korpusu. W sklad dywizji przez caly czas jej istniena wchodzily tylko jednostki armijne. Gdy we wrzesniu 1944 nastal pokoj miedzy Finlandia a ZSRR dywizje przeniesiono do norwegii polnocnej w rejonie Vardö. Od stycznia 1945 do kapitulacji w maju tego roku 210. DP wchodzila w sklad LXXI korpusu. Dywizja dowodzil Generalleutnant Karl Wintergerst (15.7.1942 – 1.2.1944) i pozniej Generalleutnant Kurt Ebeling (1.21944 – 8.5.1945)
Od 9.1942 az do konca 1944 stalym elementem dywizji byly forteczne bataliony piechoty 661.-665. oraz cztery dywizjony armijnej artylerii nabrzeznej (448.,478.,480; 773.).
Dywizjony te byly uzywane do ochrony wybrzezy. Roznorodnosc broni w tego rodzaju jednostkach
byla bardzo wielka, nie tylko w ilosci ale tez w jakosci. Po zaprzestaniu dzialan wojennych w Finlandii (10.1944) duzo baterii tych dywizjonow zostalo zniszczone (np. prawie kompletny 773.) przez wlasne obslugi a niektore ewakuowano (np. kompletny 480.).
W grze jednostki te nosza ikony dzial ktore byly w tych jednostkach ale nie zawsze w najwiekszej ilosci. Dzieje sie to tak dlatego by troszke ograniczyc ta wielka roznorodnosc jednostek. Pojedyncze dywizjony podzielone sa tez na dwa zetony z powodu duzej ilosci baterii a takze dlatego by podzielic baterie na te ktore byly jeszcze po 10.1944 a ktore nie.
W 1945 doszla brygada forteczna „Lofoty“ w ktorej sklad wchodzil III/501(L) (III.batalion z 501. pulku polowego Luftwaffe), dwa dodatkowe bataliony forteczne sformowane w 1942 z batalionow strzelcow krajowych (Landesschützen) i jeden regularny batalion forteczny (662.). Utworzono takze z dotad z reszty samodzielnych batalionow fortecznych 859. pulk forteczny.
GROßDEUTSCHLAND
Dywizja powstala 12.3.1942 na poligonie Wandern. Glownym elementem dywizji byl sprawdzony juz w walkach silny pulk piechoty zmot. „Großdeutschland“ (mial az 5. batalionow)
Przy rekrutacji do tej dywizji obowiazywaly pewne kryteria. Rekruci musieli miec m.in. ponad 1,70m wzrostu, nie nosic okularow oraz musieli byc niekarani.
Dywizja „Großdeutschland“ od 42 do 45 walczyla wylaczenie na fronice wschodnim.
Do 1942/43 bataliony mialy 5 kompani (zamiast standartowych 4). Kompanie broni ciezkiej (dziala piechoty, ppanc itd.) zorganizowane byly jako IV. batalion.
Do 1.10.1942 pulk grenadierow i pulk fizylierow nazywaly sie 1. i 2. pp „GD“ jednak pomijamy takie zmiany nazw dlatego ze bylo ich bardzo wiele i bylo by to zuzywanie zetonow.
W samej strukturze powazniejsze zmiany nastapily w 1943 kiedy z batalionu czolgow „GD“ (przed 12.3.1942 byl to I/ PR 100) po otrzymaniu II/PR 203 powstal pulk pancerny „GD“.
Z racji na ilosc zetonow zamienilismy nazwy tych batalionow (historyczny II. jest I. i odwrotnie).
Kilka dni pozniej po reorganizacji baterii powstal IV. dywizjon artylerii z bateria Nebelwerferow.
19.5.1943 dywizja zostala przemianowana na : Dywizja grenadierow pancernych „Großdeutschland“.
Po przemianowaniu DPZmot. na DGPanc. w sklad pulku pancernego wszedl batalion ciezkich czolgow Pz.VI. Do 44 roku obylo sie bez wiekszych zmian az do 1944 roku. Saperzy zostali wyposazeni w transportery pancerne a w marcu z pulku art. GD powstal „pulk art. pancernej GD“.
General Walter Hörnlein i General Hermann Black czesto zmieniali sie jako dowodcy,
tak np ten pierwszy dowodzil od 4.1942-3.1943 i 5.1943-6.1943 a drugi
3.1943-5.1943 i 6.1943-1.1944.
Potem dowodzctwo przejeli gen.Hasso v. Manteuffel (2.1944-9.1944)
gen. Karl Lorenz (9.1944-2.1945) i w koncu gen.Hellmuth Mäder
(2.1945-5.1945).
Po oddaniu jednostek do korpusu GD w grudniu 1944 nie zostaly one juz odtworzone, doszlo tylko do zmian numeracji w pulku fiz. (III. batalion na I.).
Dywizja zostala odtransportowana z Helu do Schleswig-Holstein i tam dostala sie do niewoli brytyjskiej.