Kompania piechoty, jak to już wcześniej zostało wspomniane, dowodzona była przez kapitana i podzielona na dwie sekcje. Jednak piechota lekka, gdy działała w tyralierze, dzieliła się na trzy sekcje: lewą, środkową i prawą. Lewa i prawa sekcja nie miała nałożonych bagnetów, żeby nie utrudniać prowadzenia celnego ognia. Tylko środkowa sekcja je miała; przy niej też zbierali się żołnierze zagrożeni atakiem kawalerii. Podstawowym celem dla tyralierów byli oficerowie, artylerzyści i wrodzy tyralierzy. Gdy woltyżerowie wychodzili działać w tyralierze, wyprzedzali swój batalion o ok. 200 kroków, tam zatrzymywała się sekcja środkowa i od tej pory działała jako rezerwa, gdy sekcje lewa i prawa szły o dalsze 100 kroków. Tyralierzy działali parami, podczas gdy jeden strzelał, drugi miał nabitą broń i go osłaniał. Odstępy pomiędzy poszczególnymi parami wynosiły ok. 10 m. Gdy tylko w ładownicy kończyły się ładunki żołnierz wycofywał się, idąc po amunicję. W wielu wypadkach była to dobra okazja by opuścić front i na „chwilową dezercję”. W czasie bitwy tyralierzy często starali się obejść skrzydło przeciwnika, a czasem także udawało się im zajść go od tyłu, siejąc w jego szeregach panikę.
Kawaleria była najgorszym wrogiem tyralierów. Gdy tylko byli zagrożeni jej atakiem zbierali się za środkową sekcją. Jeżeli nie mieli na to czasu (np. kawaleria była za blisko) zbierali się w małe grupy po 10 osób i stojąc plecami do siebie, zakładali bagnety i prowadzili ostrzał. W ten sposób mogli wytrzymać przez pewien czas, ale jeżeli własna piechota lub kawaleria nie przyszła im z pomocą, z reguły byli roznoszeni na szablach.
Tyralierzy wykorzystywani byli na dwa sposoby, jako: tirailleurs de marche et de combat i tirailleurs en grande bande.
Tirailleurs de marche et de combat – tyralierzy poruszają się wraz ze swoim batalionem, prowadząc rozpoznanie i osłaniając go. Spychają pierwsze wrogie ubezpieczenia i nękają główną linię celnym ogniem, dezorganizując ją i zmuszając do wysłania własnych ludzi w celu ich odepchnięcia. Tyralierzy działają tu jako przygotowanie ataku. Działając w ten sposób sami nie odniosą sukcesu, zawsze musi następować za nimi kolumna (lub linia), która dokończy dzieła.
Tirailleurs en grande bande – tyralierzy działają w dużej ilości (czasem nawet cała brygada była w tyralierze) szturmując lub broniąc pozycji, czy obchodząc skrzydło przeciwnika. Na przykład w 1814 pod La Rothiere cztery francuskie bataliony były rozsypane w tyralierze koło La Giberie by chronić się przed spodziewanym atakiem, który mógł być wyprowadzony z za lasu.
Teraz pytanie/problem
Jak powinnismy traktowac tyraliere w Waterloo?
Jako 'Tirailleurs de marche et de combat' czy 'Tirailleurs en grande bande'?
Czy tyraliera o sile 2PS (240 ludzi) na heksie o skali 120m nie powinna byc juz traktowana jako '... grande bande', a wiec pozbawiona tych wszystkich przywilejow jakie ma mniejszy oddzial harcownikow - brak ukieronkowania, zdolnosc chowania sie do oddzuialow w szyku zwartym? Moze wystarczy oddac te wieksze jednostki w polu, a dzialanie ty mniejszyc przedstawic za pomoca jakiegos modyfikatora?
Poruszanie tyralierami na planszy sprawia moze nie tyle duzo problemu co wymaga dluzszej chwli namyslu (jak skutecznie sie nia zaslonic przed artyleria itp.) Z drugiej strony przeciwnik tez musi zastanowic jak i czym przepedzic tyraliery zanim dobierze sie do sil glownych. To wszystko wydluza rozgrywke...
Ja myslalem nad takim trozwiazaniem: Tyraliery traktyjemy jako tą gestą formację 'Tirailleurs en grande bande' z ukierunkowaniem jaki linia, z darmowymi zwrotami i ze wszystkimi dotychczasowymi mod. walki.
Harcowników zas przedstawiamy za pomoca modyfikatora ostrzalu i walki. Czyli zakladamy ze kazdy batalion ma wypuszczonych przed siebie woltyzerow i w zaleznosci od jego sily, wyszkolenia czy predyspozycji jest ujemny modyfikator przy jego ostrzale. To samo przy walce wrecz - oddzial lepiej osloniety swoimi tyralierami mialby jakis nie za duzy modyfikator.
Oczywiscie wymagalo by to nowych tabel (bardziej szczegolowych) ale to nie za duzy problem.
